เขียนได้ดีมาก “คนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน” ก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ…
มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจ หม าๆ คนๆ กัน จริงไหม? ตามอ่านดู…
ในซอยบ้านจะมีหม าตัวนึงมันคงไม่ค่อยชอบ ขี้หน้าผมเท่าไหร่?
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ ง
ราวกับว่าผมเคยไปทำอะไรให้มัน เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย
ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า…“ไม่กล้าไปกลั วหม า”
พ่อบอกผมว่า…“ไม่ต้องกลั วหรอก หม าที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆซักวันมันก็จะเชื่องเอง”
นับแต่วันนั้น… ผมเจียดเงิน 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหม า 2 ลูกทุกวัน
แรกๆ มันแทบจะกระโ ด ด กั ด มือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็กผมคงมือขๅดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เ ห่ าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น
วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน
ตั้งแต่วันนั้นเราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด
โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน..
หม าที่ว่าดุ ๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้
“ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง”
แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหนก็ยังหั กหลังเราได้
ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ
“หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน”
ขอขอบคุณ : คิดกลับด้าน
