ก้าวต่อไป ไอ้กระจอกส์ เขียนไว้ดีมากๆ อยากให้ได้อ่าน
“ก้าวต่อไป…ไอ้กระจอก”
มันจะห งุ ดห งิ ดเสมอ เมื่อใช้ชีวิตไปสักพักความคิดเดินมาถึงทางตัน อ ย่ างน้อยที่สุดใน
ชีวิตมันก็เกิดขึ้นประมาณปีละหน มันรู้สึกห งุ ดหงิ ด ติ ดขัด หาทางออกไม่ค่อยเจอแล้วก็
รู้สึกว่าตัวเองล้ มเห ล วในการใช้ชีวิตไปเ สี ยดื้อๆ
ทำไมอาการแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับมัน ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่เป็น ตลอดระยะเวลากว่าสิบปีที่ผ่าน
มาเรื่องราวแบบนี้มักเกิดขึ้นเสมอ…แต่ทุกครั้งที่เห ตุ ก า รณ์ผ่านพ้ นไป ชีวิตมันมักจะ
เปลี่ยนแปลง แต่มันก็ไม่เคยเลย ไม่เคยหาส าเ ห ตุว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตมันได้อย่ างไร
จนกระทั่งอยู่ดีๆ คำถามนี้ก็เกิดขึ้นในหัว “ไอ้ห่าเอ้ย!! เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยขนาดนี้
ทำไมไม่หาส าเ ห ตุแล้วทำความเข้าใจวะ” ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีเห ตุ มีผล อยู่ดีๆ
ก็เกิดขึ้น แต่ความเป็นจริงแล้ว มันไม่เคยคิดออกว่ามันควรจะตั้งคำถามต่างหาก หรือเกิด
อาการ “คิดไม่พบ” นั่นเอง!!
มันจึงตั้งชื่อโรคประจำตัวตัวเองว่า…. “โรคส ม อ งตัน” โรคนี้สังเ กตได้ไม่ย า ก แค่ถ้า
วันหนึ่งตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถามที่ว่า… “กูมาทำอะไรที่นี่” เมื่อไหร่ นั่นแสดงว่าโรคนี้ถาม
หาแล้ว คนเราเมื่อถึงจังหวะที่ต้องเป็นม นุ ษย์เ งินเดือนที่ไม่สามารถห ลี กห นีโลกแห่งทุน
นิยมสามานย์นี้ออกไปได้ เราจะปรับตัวยังไงให้พร้อมสู้กับวันใหม่อยู่เสมอ ความเปลี่ยนแปลง
มันยืนยิ้มร่ารอเราอยู่ตลอดเวลา ให้ต า ยสิ นี่ไม่ใช่ยุคก่อนประวัติศ า สตร์นะ ที่การเปลี่ยน
แปลงต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป แล้วอะไรหละที่สามารถดึงมันให้ห ลุ ดพ้ นจากวังวนสมองตัน
ที่น่าก ลั วนั่นได้ อย่ าเลย มันบอกตัวเอง อ ย่ าเพิ่งไปถามหาวิธีแก้ถ้ามึงยังไม่รู้จักสา เห ตุ
ที่แท้จริงที่ทำให้มึ งเป็นแบบนี้
การห ด หายซึ่งความท้าทาย
“มึ งมีสามทางให้ตัวเอง”
หนึ่ง ล าออกไปหางานใหม่และอ ย่ าฝันว่าจะได้เจอของดี เพราะมีแต่พวกที่คิดแบบมึ ง
นั่นแหละโค จ รไปพบกัน ณ ที่แห่งนั้น
สอง เปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ให้ได้ แล้วพัฒ น าให้มันดีขึ้น ไม่ว่าจะคนหรืองาน
สาม ไปต า ยซะ ไอ้กระจอกส์
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว…. “มันก็เดินไปต า ย”
ขอขอบคุณที่มาและเจ้าของบทความ
ขอขอบคุณเจ้าของภาพ