อยู่ให้ลูกหลาน “เคารพรัก” มิใช่อยู่ให้ลูกหลาน “ไม่มีอยากเข้าใกล้”

แก่คุณภาพ… เมื่ออายุมากขึ้นต้องรู้จักปล่อยวาง เรื่องราวบางอย่ า ง ที่ควรวาง

ต้องรู้จักปล่อย เพราะใจของคนเรา แบกรับได้จำกัด อ ย่ าเอาแต่คับแ ค้ นฝังใจ

เมื่อใดที่ปล่อยวาง เมื่อนั้นย่อมเป็นอิสระ ปล่อยวางตำแหน่งฐานะที่เคยดำรง

ปล่อยวางชื่อเสียงสักการะที่เคยครอบครอง ปล่อยวางอดีต เรียนรู้ในการใช้ชีวิต

ในปัจจุบัน เป็นสุขได้ใน “วัยชรา”

เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักตัดใจ ของบางอย่าง

เมื่อสูญห า ยไปแล้วก็อ ย่ าได้ยึดผูก

คิดให้ได้ว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้เป็นของคุณ

และจงเชื่อเถิดว่าหากเป็นของคุณ

มันย่อมไม่มีทางสูญหาย ดังคำกล่าว

ที่ว่า หากเอาแต่ร่ำ ไ ห้ที่เสีย

พระอาทิตย์และพระจันทร์ไป

สักวันคุณจะเสียดวงดาวไปอีกอย่างหนึ่ง

ดังนั้น ตัดใจได้ในสิ่งที่สูญเ สี ยไปแล้ว

จึงสามาถรักษาสิ่งที่ควรมีอยู่ไว้ได้

เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักวางมือ

คุณไม่มีทางทำแทนลูกหลาน

ไปตลอดชีวิต ดังนั้นต้องรู้จักวางมือ

ลูกหลานมีบุญวาสนาและทางเดิน

ของลูกหลาน หากคิดแทนทำแทน

ไป เสี ยหมด คุณเหนื่อยตลอดชาติ

แถมทำ ร้ า ยลูกหลานไปตลอดชีวิต

วันหนึ่งที่คุณจากไปพวกเขาจะมีชีวิต

อยู่ต่อยังไงการรู้จักวางมือคือการ

ฝึกเชื่อใจในลูกหลานและเป็นการ

ส่งเสริมลูกหลานไปในตัวอ ย่ าให้เขา

ด่าว่าเก่งแต่รุ่นพ่อแม่ แต่ลูกหลานไม่เอาไหน

เมื่ออายุมากขึ้น… ต้องรู้จักวางอารมณ์

สังคมในอดีตมีความ ย า ก

ของค นในอดีตสังคมในปัจจุบัน

มีความยากของคนในปัจจุบัน

อ ย่ าเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้ง

ไม่พอใจอะไรก็ด่าว่าลูกหลาน

ด่ า ลูกหลานด้วยอารมณ์ครั้งหนึ่ง

คุณธรรมของตนห า ยไปครั้งหนึ่ง

วาสนาของลูกหลานหายไปส่วนหนึ่ง

เพราะพ่อแม่คือพระพรหมของลูก

หากพ่อแม่เอาแต่แช่งด่า

ลูกหลานจะเจริญได้อย่างไร

เมื่ออายุมากขึ้น… เปรียบไปดั่งไม้ใกล้ฝั่ง

ตัณหาต้องลดลง ความโล ภ

ความโก ร ธ ความหลงต้องลดลง

คุณธรรมความสุขุมต้องมากขึ้น

ความเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

ต้องมากขึ้น หมั่นเตือนตัวเองนะ

อยู่ให้ลูกหลานเคารพรักมิใช่อยู่ให้ลูกหลาน

หวาดกลัว จนไม่มีใครยอมเข้าใกล้

จงแก่อ ย่ างมีคุณภาพ อ ย่ าแก่เพียงเพราะอยู่นาน

ขอขอบคุณ : Cr. fwd Line