(เขียนไว้ดีมาก) เพียงคุณเป็น “คนซื่อสัตย์” กาลเวลาจะคัดสิ่งที่ดีๆ ให้กับคุณเอง
“ซื่อสัตย์ผู้โดดเดี่ยว”
“ซื่อสั ต ย์” ถูกหนุ่มน้อยนามว่า… “ฉลาด” ทิ้ งลงทะเล ซื่อ สั ตย์เขาพยายามว่ ายน้ำ
จนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง…เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสั ต ย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย เขาพยายาม
คิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่งให้ได้ สิ่งที่ซื่อสั ต ย์คาดหวังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้
อยู่ๆ ซื่อสัต ย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล เขารีบลุกขึ้น และมองไปยังต้นเสียงที่ได้
ยินนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะ บั ดอยู่ บนธงนั้น
เขียนคำว่า… “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง!!!
ซื่อสั ต ย์จึงตะโกนเรียกความสุขสุดเสียง…
“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสั ต ย์นะ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหมครับ?”
เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า…
“ไม่ได้ๆ ถ้าหากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหม ด สุ ขสิ คุณดูสิ ผู้คนมากมายใน
สังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโ ท ษนะซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้จริงๆ!”
พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป…
ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่งสุดเสียงเช่นเดียวกัน
“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสั ต ย์นะ ผมขออาศัยเรือของคุณกลับขึ้นฝั่งได้ไหม?”
ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างจากเกาะที่ซื่อสั ต ย์อยู่ออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า…
“ไม่ได้หรอก ซื่อสั ต ย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้น
มันย า กเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซ ว ยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะ
สู ญ เ สียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณเด็ ด ขาด”
ซื่อสัตย์น้ำต า คลอเบ้า มองตำแห น่ งที่รีบออกเรือจากไปอย่ า งสิ้ นหวัง รู้สึกสับสนใน
ตนเองเป็นอย่ า งมาก แต่สิ่งที่เขาทำได้ ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น!!
อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง…
บรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา
“ซื่อสัตย์” จึงตะโกนเรียก…“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม??”
“คุณเป็นใคร แล้วคุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?” แข่งขันต ะ โ กนถามมา
ซื่อสั ต ย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพล า ดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
แต่ซื่อ สั ตย์ก็คือซื่อสั ตย์
“ผมคือซื่อสัตย์”
“ห๊า..! คุณคือซื่อ สั ตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่ งขันเอาชนะอะไร
กับใครที่ไหนได้กันเล่า” พูดเสร็จ ก็รีบหันหัวเรือจากไปอย่ า งรวดเร็ว
ในขณะที่..ซื่อสั ตย์กำลังสิ้นหวังนั่งคอต กร้ องไห้ลั่นอยู่นั้นเอง อยู่ๆ ก็มีน้ำเสียงอัน
เมตตาดังขึ้นว่า… “ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!” เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่า
ผมขาวโพ ล นคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ “ฉันคือผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลา”
“ทำไมท่านต้องมาช่วยผมด้วยครับ ทุกคนต่างรั งเกี ย จไม่อยากรับผมขึ้นเรือเลย?”
ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย “มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด”
ผู้เฒ่ าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่ง ผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาได้พูดกับ
“ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน” ที่ต่างก็เรื อล่ มอยู่กลางทะเลว่า…
“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้… หากปร า ศจากซื่อ สั ตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน
ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็มีแต่จะล้ ม เห ลวไม่เป็นท่า”
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ: r u g y i m , l i k e p o s t . m e
ขอขอบคุณเจ้าของภาพ