(เขียนไว้ดีมาก) เพียงคุณเป็น “คนซื่อสัตย์” กาลเวลาจะคัดสิ่งที่ดีๆ ให้กับคุณเอง

“ซื่อสัตย์ผู้โดดเดี่ยว”

“ซื่อสั ต ย์” ถูกหนุ่มน้อยนามว่า… “ฉลาด” ทิ้ งลงทะเล ซื่อ สั ตย์เขาพยายามว่ ายน้ำ

จนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง…เมื่อขึ้นฝั่งได้ ซื่อสั ต ย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย เขาพยายาม

คิดหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่งให้ได้ สิ่งที่ซื่อสั ต ย์คาดหวังก็คือ จะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้

อยู่ๆ ซื่อสัต ย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล เขารีบลุกขึ้น และมองไปยังต้นเสียงที่ได้

ยินนั้น มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะ บั ดอยู่ บนธงนั้น

เขียนคำว่า… “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง!!!

ซื่อสั ต ย์จึงตะโกนเรียกความสุขสุดเสียง…

“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสั ต ย์นะ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหมครับ?”

เมื่อความสุขได้ยิน ก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า…

“ไม่ได้ๆ ถ้าหากผมพาคุณขึ้นมาด้วยผมจะหม ด สุ ขสิ คุณดูสิ ผู้คนมากมายใน

สังคมยุคนี้ที่พูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุข ขอโ ท ษนะซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้จริงๆ!”

พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป…

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกตำแหน่งสุดเสียงเช่นเดียวกัน

“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสั ต ย์นะ ผมขออาศัยเรือของคุณกลับขึ้นฝั่งได้ไหม?”

ตำแหน่งพอได้ยิน ก็รีบหันหัวเรือให้ห่างจากเกาะที่ซื่อสั ต ย์อยู่ออกไป จากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า…

“ไม่ได้หรอก ซื่อสั ต ย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้น

มันย า กเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซ ว ยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะ

สู ญ เ สียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณเด็ ด ขาด”

ซื่อสัตย์น้ำต า คลอเบ้า มองตำแห น่ งที่รีบออกเรือจากไปอย่ า งสิ้ นหวัง รู้สึกสับสนใน

ตนเองเป็นอย่ า งมาก แต่สิ่งที่เขาทำได้ ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น!!

อยู่ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนัก ก็แว่วดังขึ้นมา เรือลำหนึ่ง…

บรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่านมา

“ซื่อสัตย์” จึงตะโกนเรียก…“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม??”

“คุณเป็นใคร แล้วคุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?” แข่งขันต ะ โ กนถามมา

ซื่อสั ต ย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพล า ดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

แต่ซื่อ สั ตย์ก็คือซื่อสั ตย์

“ผมคือซื่อสัตย์”

“ห๊า..! คุณคือซื่อ สั ตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่ งขันเอาชนะอะไร

กับใครที่ไหนได้กันเล่า” พูดเสร็จ ก็รีบหันหัวเรือจากไปอย่ า งรวดเร็ว

ในขณะที่..ซื่อสั ตย์กำลังสิ้นหวังนั่งคอต กร้ องไห้ลั่นอยู่นั้นเอง อยู่ๆ ก็มีน้ำเสียงอัน

เมตตาดังขึ้นว่า… “ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!” เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่า

ผมขาวโพ ล นคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ “ฉันคือผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลา”

“ทำไมท่านต้องมาช่วยผมด้วยครับ ทุกคนต่างรั งเกี ย จไม่อยากรับผมขึ้นเรือเลย?”

ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย “มีแต่กาลเวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด”

ผู้เฒ่ าแห่งกาลเวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม บนทางกลับคืนฝั่ง ผู้เ ฒ่ าแห่งกาลเวลาได้พูดกับ

“ความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน” ที่ต่างก็เรื อล่ มอยู่กลางทะเลว่า…

“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้… หากปร า ศจากซื่อ สั ตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน

ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็มีแต่จะล้ ม เห ลวไม่เป็นท่า”

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ: r u g y i m , l i k e p o s t . m e

ขอขอบคุณเจ้าของภาพ