จดหมายถึงลูกทั้ง 4 คน เสียใจมากที่สุดที่ให้กำเนิดพวกแกมา

วันที่ 2 มีนาคมที่ผ่านมา…

เป็นงานฉล อ งวันเกิดครบรอบ 80 ปีของแม่ แม่ได้ให้กำเ นิ ดลูกชาย 4 คน และยังช่วย

เลี้ ย งดูหลานอีก 8 คน เท่ากับว่า..ในชีวิตนี้ของแม่ ได้เลี้ยงดูลูกหลานมาด้วยความรัก

ทั้งหมดถึง 12 คน

จนถึงตอนนี้แ ม่ก็อายุมากแล้ว คอยมองดูสีหน้าของลูกๆ เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง เมื่อ

4-5 ปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกได้จากไปแล้ว แม่ก็รู้สึกได้ถึงความ รำ ค า ญ ที่พวกแก

ป ฏิ บั ติตนต่อแม่ ตอนที่พ่อจากไปแรกๆ แม่หวังว่า…จะมีลูกสักคนที่จะรับแม่ไปอยู่ด้วย

เพราะแม่นั้นอยากจะใช้ชีวิตในช่วงสุดท้ายนี้อยู่กับลูกๆ เหลือเกิน แต่รอจนเวลาผ่านไป

2 เ ดือน ก็ไม่มีใครรับแม่ไปอยู่ด้วยเลย แม่จำต้องทำใจยอมรับส ภ า พของความเป็นจริง

แต่ก็ยังโช ค ดีที่ลูกหลานยังพอมีน้ำใจ คอยผ ลั ดกันมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุกคืน มีหน้าที่

กันคนละสัป ด าห์ ทำให้แม่ไม่คิดมาก จริงๆ อายุก็ปูนนี้แล้ว คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีก

แล้วแหละ แต่มาถึงตอนนี้ สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือ.. “ค ว า ม เ ห ง า”

ลูกๆ ของแม่ทุกๆ คน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ในฐา น ะของคนเป็นแม่รู้สึกขอบคุณใน

น้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น ช่วงแรกๆ ทุกอย่ า งดูดีมีความเอื้ออ า ทรให้แม่อยู่บ้าง

แต่พอนานวันเข้าสีหน้าพวกแกกลับดูไม่อยากจะมาอยู่ดูแล พอเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำ

ทักทายสักคำ เวลาออกจากบ้านคำบอ ก ล าสักคำก็ไม่มีเช่นกัน เหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน

มาก่อน ไม่มีความผู ก พันกันเลยแม้แต่น้อย

แม่ก็ไม่ก ล้ าพูดความรู้สึกออกไปตรงๆ คิดว่าพวกลูกๆ คงรั ง เ กี ย จ ถึงแม้แม่จะพย า ยาม

ไม่ไป ยุ่ ง เกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแก เ ลย แต่พวกแกทุกคนก็ค่อยๆ ห่ า งหายจากบ้าน

แม่ไปทีละคน สุดท้ายไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก มีแต่ความ เ ห ง า มามอบให้แม่แบบ

ไม่ทันตั้งตัว

ทำให้แม่รู้ว่าต่อไปนี้ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุกฝีก้ า ว ต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่ า งด้วยสอง

มือของแม่เอง!! ยอมรับว่า..มันย า กสำหรับแม่พอสมควร ยิ่งคนในวัย 80 ปี แล้วด้วย ในงาน

วันเกิดลูกหล า นอวยพรให้แม่ว่า…“ขอให้แม่มีอ า ยุมั่นขวัญยืนเป็นร้อยๆ ปี” แม่ได้แต่

คิดว่า… ชีวิตที่เต็มไปด้วยความ เ ห ง า และ เ ศ ร้ า ห ม อ ง นั้น จะมีอายุยืนยาวไปทำไม?

แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้มและบอกกับแม่ว่า…“ไปกันเถอะ พ่อมารับแล้วไปกับพ่อ

แล้วแม่จะได้ไม่เห ง า” ร่างกายแม่ค่อยๆ เสื่ อ มลงทุกวัน แม่รู้ตัวว่ามันคงใกล้ถึงเวลาแล้ว

จึงตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้ มีคำพูดที่แม่อยากจะบอกกล่าวก่อนจากไปว่า….

“แม่เ สี ยใจที่สุดหากชาติหน้ามีจริง ขออ ย่ าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย การได้

พบเจอลูกๆ เป็นเรื่องที่ดี แต่การที่จะให้แม่ลืมลูกๆ ไปนั้น เป็นเรื่องที่ทำใจได้ย า ก”

ความผูกพันของความเป็นแม่ลูกระหว่ า งเราก็คงจบลงเพียงเท่านี้ ขอให้ทุกอย่ าง จบลงแค่

ชาตินี้ชาติเดียวคิดว่ามันก็เกินพอแล้ว!! จากแม่..

ไม่นาน คุณแม่ท่านนี้ก็ได้จากโลกนี้ไป โดยที่ในมือถือรูปที่ถ่ ายไว้กับส า มี ในรูปใบนั้น มีเพียง

แค่สองส ามี-ภ ร รยา ยืนเคียงคู่กันเท่านั้น..

ขอขอบคุณที่มา : ข จ ร ศั  ก ดิ์

ขอขอบคุณเจ้าของภาพ