ก้าวต่อไป ไอ้กระจอกส์ เขียนไว้ดีมากๆ อยากให้ได้อ่าน

“ก้าวต่อไป…ไอ้กระจอก”

มันจะห งุ ดห งิ ดเสมอ เมื่อใช้ชีวิตไปสักพักความคิดเดินมาถึงทางตัน อ ย่ างน้อยที่สุดใน

ชีวิตมันก็เกิดขึ้นประมาณปีละหน มันรู้สึกห งุ ดหงิ ด ติ ดขัด หาทางออกไม่ค่อยเจอแล้วก็

รู้สึกว่าตัวเองล้ มเห ล วในการใช้ชีวิตไปเ สี ยดื้อๆ

ทำไมอาการแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับมัน ไม่ใช่แค่ครั้งแรกที่เป็น ตลอดระยะเวลากว่าสิบปีที่ผ่าน

มาเรื่องราวแบบนี้มักเกิดขึ้นเสมอ…แต่ทุกครั้งที่เห ตุ ก า รณ์ผ่านพ้ นไป ชีวิตมันมักจะ

เปลี่ยนแปลง แต่มันก็ไม่เคยเลย ไม่เคยหาส าเ ห ตุว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตมันได้อย่ างไร

จนกระทั่งอยู่ดีๆ คำถามนี้ก็เกิดขึ้นในหัว “ไอ้ห่าเอ้ย!! เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยขนาดนี้

ทำไมไม่หาส าเ ห ตุแล้วทำความเข้าใจวะ” ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีเห ตุ มีผล อยู่ดีๆ

ก็เกิดขึ้น แต่ความเป็นจริงแล้ว มันไม่เคยคิดออกว่ามันควรจะตั้งคำถามต่างหาก หรือเกิด

อาการ “คิดไม่พบ” นั่นเอง!!

มันจึงตั้งชื่อโรคประจำตัวตัวเองว่า…. “โรคส ม อ งตัน” โรคนี้สังเ กตได้ไม่ย า ก แค่ถ้า

วันหนึ่งตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถามที่ว่า… “กูมาทำอะไรที่นี่” เมื่อไหร่ นั่นแสดงว่าโรคนี้ถาม

หาแล้ว คนเราเมื่อถึงจังหวะที่ต้องเป็นม นุ ษย์เ งินเดือนที่ไม่สามารถห ลี กห นีโลกแห่งทุน

นิยมสามานย์นี้ออกไปได้ เราจะปรับตัวยังไงให้พร้อมสู้กับวันใหม่อยู่เสมอ ความเปลี่ยนแปลง

มันยืนยิ้มร่ารอเราอยู่ตลอดเวลา ให้ต า ยสิ นี่ไม่ใช่ยุคก่อนประวัติศ า สตร์นะ ที่การเปลี่ยน

แปลงต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป แล้วอะไรหละที่สามารถดึงมันให้ห ลุ ดพ้ นจากวังวนสมองตัน

ที่น่าก ลั วนั่นได้  อย่ าเลย มันบอกตัวเอง  อ ย่ าเพิ่งไปถามหาวิธีแก้ถ้ามึงยังไม่รู้จักสา เห ตุ

ที่แท้จริงที่ทำให้มึ งเป็นแบบนี้

การห ด หายซึ่งความท้าทาย

“มึ งมีสามทางให้ตัวเอง”

หนึ่ง ล าออกไปหางานใหม่และอ ย่ าฝันว่าจะได้เจอของดี เพราะมีแต่พวกที่คิดแบบมึ ง

นั่นแหละโค จ รไปพบกัน ณ ที่แห่งนั้น

สอง เปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ให้ได้ แล้วพัฒ น าให้มันดีขึ้น ไม่ว่าจะคนหรืองาน

สาม ไปต า ยซะ ไอ้กระจอกส์

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว…. “มันก็เดินไปต า ย”

ขอขอบคุณที่มาและเจ้าของบทความ

ขอขอบคุณเจ้าของภาพ