ข้อคิดเตือนใจ “เส้นด้ายกับชีวิต” เก็บไว้ในอ่านในวันที่เจอปัญหๅ

“เส้นด้ายกับชีวิต”

เด็กหญิงคนหนึ่ง เห็นแม่นั่งแก้ด้ายที่ยุ่งเหยิงด้วยความอดทน

แม่พยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่สามารถแก้ด้ายเหล่านั้นได้สักที

แต่แม่ก็ไม่ล้มเลิก พอเหนื่อยทีก็พักไปทำอย่างอื่น

แล้วก็กลับมาหาทางแก้ด้ายกองนั้นอีก

ครั้งแล้วครั้งเล่า จึงถามแม่ว่า…

“หนูเห็นแม่พยายามแก้ด้ายกองนี้มานานแล้ว ก็ไม่เห็นแก้ได้สักที ทำไมแม่ไม่ตัดมันทิ้งไปซะ”

แม่ของเด็กหญิงตอบว่า…

“ด้ายเหล่านี้ มีเชือกแค่เส้นเดียว แม่หาปลายเชือกเจอแล้ว ยังไงก็ต้องแก้ได้”

หลายเพลาต่อมา

เด็กหญิงเห็นแม่นั่งลูบไล้เส้นด้ายที่สุดท้าย

ก็แก้ออกมาจากกองด้ายที่ยุ่งเหยิงได้ด้วยความภูมิใจ

แม่บอกกับเธอว่า….

จำไว้นะลูก “เส้นด้ายก็เหมือนชีวิตเรา

ถ้าเกิดปมพันกันขึ้นมา ก็เหมือนกับชีวิตเราเวลามีปัญหๅ

ถ้าแม่ตัดด้ายกลุ่มนั้นทิ้งไป

ก็เหมือนแม่แก้ปัญหๅแบบสุ่มๆ

แล้วเอาด้ายที่มีรอยต่อไปทอผ้า

ก็จะทำให้ผ้าดูไม่มีราคา ไม่มีใครอยากซื้อ

เหมือนกับชีวิตคนเราที่เต็มไปด้วยปัญหๅวุ่นวๅยเป็นหางว่าว

กลายเป็นคนจับจด หมกมุ่นกับปัญหๅ

ไม่มีใครอยากคบหาสมาคมแต่ถ้าเรารู้

ต้นตอของปัญหาแล้วให้เวลากับมันสักนิด

เราก็จะคิดพิจารณาหาทางจัดการกับปัญหๅได้

อย่ๅเป็นคนทิ้งปัญหๅ หรือแก้ปัญหๅส่งเดช

เพราะขีวิตที่เต็มไปด้วยปัญหๅ

คาราคาซังแก้ไม่ตกหรือแก้ไม่ถูกทาง

จะเป็นตัวถ่วงให้เราห่วงหน้าพะวงหลังไปเรื่อยๆ”

ขอขอบคุณ : meeruk