ทุกวันที่เราได้ตื่นขึ้นมามีลมหายใจ นั่นคือ “วันพิเศษ” (เขียนไว้ดีมาก อยากให้ได้อ่าน)
เรื่องมีอยู่ว่า…
ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม
ซึ่งฐานะทางบ้านค่อนข้างดีมาก เวลาที่ผมไปเล่น
บ้านเพื่อนคนนี้ ก็มักจะเห็นเห ล้ า ไว น์ราคาแพ ง
ตั้งโชว์ไว้ที่ตู้หลายสิบขวด เพื่อนผมคนนี้เป็นคนขยัน
ทำงานมาก และไม่ค่อยใช้เ งิน ไม่ไปเที่ยวไหน
เวลาที่มีนัดสังสร ร ค์กัน มันมักจะบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่า…
อย า กไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ ไปกินอาหารร้านนั้นร้านนี้
ผมก็ถามว่า… “แล้วทำไมไม่ไปล่ะ?” เพื่อนมักจะ
ตอบกลับมาว่า… “ไว้รอโอกาสพิเศ ษ วันพิเศษ
ค่อยไป เพราะเสียดายเ งินถ้าต้องไปบ่อยๆ”
แต่อยู่มาวันหนึ่ง เพื่อนคนนี้ได้จากไปอย่ า งกระทันหัน
ด้วยภาวะหัวใจล้มเห ล วเฉียบพลัน ผมได้ข่าวจาก
ภร ร ยาของเพื่อนที่โทรมาบอกให้ทราบ
3 ปีผ่านไป…
ผมแว ะไปเยี่ยมลูกๆ ของเพื่อนคนนี้ ภร รยาของเขา
ก็ได้แต่งงานมีส ามีใหม่ และผมก็เห็นว่าบนตู้โชว์ที่เคย
มีเหล้ าไ ว น์มากมายตั้งโชว์ บัดนี้กลับเหลืออยู่แค่ไม่กี่ขวด
และมีรูปที่สา มีใหม่พาภร รยาและลูกๆ ไปเที่ยวในที่ต่างๆ
ช่วงวันหยุด ในขณะที่เพื่อนผมแทบจะไม่เคยไปเที่ยว
กับครอบครัวเลย เพราะมัวแต่ทำงานเก็บเ งิ น
ข้าวของทุกอย่ า งที่เพื่อนผมซื้อมา เ งินจำนวนมากที่
เพื่อนผมหามา ตอนนี้ถูกส ามีใหม่ของภร รยานำมาใช้จนหมด
เพราะวันพิ เ ศษของสา มีใหม่นั้นได้มาถึงแล้ว เขาเข้ามา
อยู่ในบ้านโดยที่ไม่ต้องเห นื่ อยสร้างตัว เหล้ าราคาแ พง
ก็ถูกนำมาเป็นกับแก ล้ มชั้นดีให้สา มีใหม่ สุดท้ายทั้ง
ข้าวของเครื่องใช้และเ งินที่เพื่อนผมหามาได้ก็ถูกใช้ไปโดยคนอื่น
ฉะนั้น จงอย่ ารอวันพิเศ ษ เพราะวันพิเ ศษคือ ทุกวันที่เราได้
ตื่นขึ้นมามีลมหายใจอยู่ เดินได้ ใช้ชีวิตปกติ จงใช้โอกาสตรงนี้
ทำในสิ่งที่เราอย า กทำ กินในสิ่งที่อย า กกิน ไปในที่ที่อยากจะไป
รีบใช้วันพิเศ ษก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีก
ขอแค่ให้มีส ติในการใช้จ่า ย ไม่ใช้เกินตัว ตอนไหนควรจะจ่ ายก็
ต้องจ่ า ยเพื่อวันพิเ ศษของเราเอง เมื่อวันที่เราต้องจากนั้นมาถึง
เราจะได้ไม่เ สี ยใจทีหลัง ที่ยังไม่ได้ทำสิ่งที่อย า กทำ
ขอขอบคุณที่มา
ขอขอบคุณเจ้าของภาพ
