ฝากไว้ให้คิด “เราจะไม่ลดตัวไปทะเลๅะ” เพื่อเอาชนะคนแบบนั้น…
ในป่าแห่งหนึ่งมีสิงโตพ่อลูกคู่หนึ่ง เห็นหมาป่าเดินเข้ามา พ่อสิงโตจึงพาลูกเดินเลี่ยงไปอีกทาง
ลูกสิงโตเห็นจึงเกิดความสงสัยถามพ่อว่า… “เจอเสือตัวใหญ่พ่อยังกล้าสู้กับมัน แต่พอเจอหมๅ พ่อกลับเดินหนี มันไม่สมศักดิ์ศรีนะพ่อ”
พ่อสิงโตได้ยินเลยตอบลูกกลับไปว่า… “ลูกจำไว้นะ บางครั้ง.. การเอาชนะหมาตัวหนึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่มีเกียรติหรือน่าภูมิใจนักหรอก ถึงเราจะเก่งหรือมีกำลังแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรเผชิญหน้ากับทุกเรื่อง บางคนไม่มีคุณค่ๅมากพอจะเผชิญหน้าหรือต่อกลอนด้วย”
ผู้คนในสังคมทุกวันนี้ล้วนตกอยู่ใน สภาวะที่เครี ย ด กดดัน
ต้องดิ้นรน ไม่ว่าจะเรื่องปากท้อง ครอบครัว
ทุกคนต่างมีความโลภเป็นแรงผลักดันเปรียบเหมือนไ ฟ ร้ อ น สุมอยู่เต็มใจ
ไม่ว่าพบใครที่ไหนมักจะมีโอกาสที่จะเจอคนเหล่านี้ พ่นไ ฟ ออกมาจากตัวเอง
ดังนั้น บางครั้ง บางเรื่อง บางเหตุการณ์ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ อย่ๅได้ไปใส่ใจเลย
จงยิ้มให้กับเค้าแล้วเดินจากไป ตั้งหน้าตั้งตาทำงานของเราให้ลุล่วง
อย่ๅไปรับเอาไ ฟ เหล่านั้นมาใส่ตัวเอง มันคู่ควรแล้วหรือสำหรับผู้มีปัญญา
เราจะไม่ไปทะเลๅะเพื่อเอาชนะคนแบบนั้นแน่นอน
กับบางคนเขาไม่มีราคาพอที่จะทำให้เราต้องเสียแรงไปต่อกลอนด้วย
แต่… ถ้าเจอคนทำไม่ดีใส่แล้วเรานิ่งเฉยไม่ตอบโต้
บางครั้ง เขาอาจได้ใจ ทำให้เขาทำอะไรเเย่ๆ กับเราอีกเรื่อยๆ
เพราะฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวดี… โดยยอมให้เขารังแก
ต้องดูสถาณะการณ์ว่า… “เขาแค่เห่า หรือ จะเข้ามากัด”
ถ้ามันเกินไปก็ต้องใช้ปัญญาหาทางป้องกันตนเอง
ถ้าอะไรแก้ด้วยกฎหมายได้ ก็พึ่งกระบวนการทางกฎหมาย
เหมือนเจอหมาบ้ๅก็วางเฉยไม่ได้ ต้องรีบเรียกเทศกิจมา
จะได้ไม่เที่ยวไประรๅนชาวบ้านคนอื่นด้วย
หากพึ่งกฎหมายไม่ได้ ก็ต้องพึ่งตนเอง
หาทางหนีทีไล่ที่ไม่ผิดกฎหมาย และ ไม่ผิดศีลธรรม
“อย่ๅแก้ปัญหาด้วยความรุนแ ร ง” เพราะ
นั่นจะเป็นการสร้างปัญหๅใหม่ให้ตามมา…
“เจอคนเ ล ว อย่ๅทำเ ล วตอบ… แต่ก็อย่ๅยอมให้คนเ ล วมารักแ ก
ก็เหมือนเราไม่เห่ๅตอบหมๅ… แต่ก็ไม่ต้องยืนรอให้หมๅกั ด”
ขอขอบคุณ : PuiPinnarat, ท่านพุทธทาส ภิกขุ
ขอขอบคุณเจ้าของภาพ
