คุณครูสาวโพสใบหย่ า “ขอเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง” พร้อมฝากข้อความชวนให้คิด….
ครูสาวสวยโพสต์ใบหย่ า พร้อมแค ปชั่น… “ฉันเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ แต่เขาก็ได้โรยเศ ษแก้วทิ้ งไว้บนพื้น” โซเชี ยลแห่ให้กำลังใจสนั่น!!
….ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ที่สองข้างทางเป็นเห ว
ฉันเดินตามคนๆ นึงด้วยความซื่อสั ตย์อย่างไม่มีข้อแม้ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า
ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็นพักๆ
ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ
ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ ระหว่างทางฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
แต่เขาก็ได้โรย “เศ ษแก้วทิ้งไว้บนพื้น” ขณะที่เดินตาม
ฉันไม่เคยระวั งตัวใดๆ เพราะ.. ตา มองอยู่ที่แผ่นหลังของเค้าด้วย “ความไว้ใจ”
ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ..
“การขอโทษและการให้อภั ย” เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก…
จนในที่สุดพื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็กมากมายที่คอยทิ่ มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน
แน่นอนว่า.. มันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก
ที่ตลกคือ.. “ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่ อ ยๆ”
เพราะคิดเสี ยดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว
และด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้าที่ต ะโกนมาเรื่อยว่าเค้าจะหยุดการกร ะทำแบบนี้แล้ว
ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก !!
เมื่อมีเด็กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็กคนนี้ไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศ ษแก้วไปด้วย
เด็กโต ขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย 8 ปี
แต่ก็ยังคงมีแผ่ นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศ ษแก้วแล้ว
หรือจะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโคตรมื ดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า…
“ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะเอาเด็กคนนี้ไปด้วย”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ป ล่อยเด็กแน่นอน ที่ทางแยกฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง
ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป มันเต็มไปด้วย
บา ดแผ ลนับไม่ถ้วนมันเจ็ บ มันชา แล้วกลับมาเจ็บอีก วนไปเรื่อย
วันนี้.. ฉันตั ดความเสี ยดาย 8 ปี ที่ผ่านมาไว้ที่ตรงทางแย กนั้น แล้วเลือกเดินทางใหม่
ทางที่มันโครตจะมื ดและไม่รู้จะเจอกับอะไรอีก
แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศ ษแก้วอีกแล้ว
แน่นอนว่า.. เมื่อไม่มีเศ ษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม
ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหล า ด จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสั ตย์ ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย
เพราะฉันกำลังจะมีเด็กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉัน
ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย…
จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาแผ ลที่เท้าไปซักพัก
แต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ เดินไปทางที่โคตรมื ด นี่แหล่ะ….
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..
ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่ต าย ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลั วอะไรอีกแล้ว..
ขอขอบคุณ : ครูจุฑารัตน์
