แม่จ๋า…ทำไม? แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ…
ลูกหม าถามแม่ว่า : “พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่หม าเลยตอบว่า : “ไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนวน
เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา
ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
————————————
ลูกหม า ถามต่อว่า : “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”
“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”
แม่หม าตอบว่า : “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนู
จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไป
หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า
เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไป
พร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหน
และมากับใครหรอกนะ
แม่หม าตอบและยิ้มให้ลูกห ม า
ลูกห ม าไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
แม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง
ลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า
“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”
ขอขอบคุณ : Bit core tech
